In memoriam Wim Barten

Op 4 september is Wim Barten plotseling overleden tijdens een vakantie in de bergen bij Le Chatel Abondance. Als tennisvrienden kunnen we deze nieuwe realiteit nog nauwelijks bevatten.
In 1971 werd het gezin van Wim en Joke bijna buren van Joeb en Edith Mulder-Wegman bij hun verhuizing naar nieuwbouw aan de Maria van Boechoutlaan. “Alles was nieuw: het huis, de tuin, de buurt, de buren en de koeien aan de overkant”.
Tennis speelde in beide families een belangrijke rol. Joeb zat in het oprichtingsbestuur van de tennisclub. Wim gaf vanaf het begin van onze tennisvereniging in 1972 een belangrijke bijdrage aan de realisering van het tennispaviljoen, later aan de uitbreiding met een vergaderfaciliteit voor club, bestuur en commissies.
Inmiddels woonden wij vanaf 1977 ook in Odijk en hadden voor de eerste klus een aannemer nodig. Het werd een aardige jonge aannemer, met een gastvrije echtgenote en een leuk jong gezin.
Vanaf 1978 zouden we vele jaren competitie spelen: Wim, Joeb, Han Fonteyne, Pieter, Hans Hoomans, Willem Lasonder. Regelmatige invallers waren Nico Tukker, Peter Verkerk, Hans Duistermaat en Wim van Denderen. De Clubkampioenschappen en Het Lichttoernooi met Bunnik en Werkhoven waren een jaarlijks hoogtepunt in onze Tennisclub.
Vanaf ongeveer 1997 beperkten we de tennisambities tot ons vieren met duidelijke wekelijkse tennisafspraken met Wim, Hans en Joeb. Het tennisteam ging op uitnodiging van Wim voor een trainingsweekend naar Scharendijke en Renesse. We herinneren ons een heerlijk diner, prima wijnen, met door Wim gereserveerde tafeltjes aan de haven in Zierikzee. Een stroomstoring zorgde voor enige onderbreking. Ook op een soms stormachtig Terschelling werd een paar keer intensief door de heren getraind.
De tennisafspraken gingen elke week altijd door zeiden we, tenzij…. We maakten verdriet mee bij de ziekte en overlijden van Joke in 2008. In 2012 overleed Hans en gingen we gedrieën door. Uit piëteit met Hans zochten we geen vervanger. Het is onbegrijpelijk dat nu ook Wim er niet meer is.
Odijk, 30 september 2020
Pieter Brolsma